Zaman-sız'ı Şiiri - Yılmaz Sarı

Yıkık kentler gibiyiz.
Savaş sonrasında.
uçurumlar
sonra başlar bizden.
Baştan ayağa insan olsa da
varlığımız
Susamış nehirler gibi
Bozbulanık rengimiz.
Özledik dağları belki,
Belki paylaşmayı,
ve nice düşünmeden
beynimde kaynayanı,
Konuşmak durmadan,
özledik belki.
Sevdik,
düştük yenik kaleler gibi
sevdik,
verdik kendimizi kendimizden çok.
Açıldık
denizlerin maviliğine
mavileştikçe serseri
mavileştikçe aşk
mavileştikçe arzu
kesildik
yaşamaktan yana.
Savruk muyduk?
Serüvenci mi?
Bilmiyorduk.
Sevda diyorduk
Aşk diyorduk,
Kavga diyorduk.
Bütün karmaşanın içinde
Sevişmelerimize.
Susmuyorduk.
Özgürlüğün sabunuyla
kuşatıyorduk dünyamızı.
Sen sessiz gece yarısıydın
ben ay'dım gecenin içine.
Seni izliyor,
seni seviyor
sana ışıyordu tenimin teri.
Sen geceye düş gibi akıyordun
Ben salkım saçak
hayal topluyordum
düş bahçende senin.
Seni seviyordum.

Seni seviyordum.
Kavganın içinde.
Kavga bitti mi ki?
sen bittin.
Ben bittim.

Yılmaz Sarı
(16/07/2007)