Zaman Seyyahı Şiiri - İsmail Bozkurt

SEN UYURKEN
Sen uyurken ben,
Palmiye ağaçlarını büyüttüm sahilinde
Mavi kattım Akdeniz’e
Sular gözlerine benzesin diye

Sen uyurken ben
Güneşin ilk ışıklarını getirdim pencerene
Dalgaların nefesini
Martıların sesini
Tuzlu suları ıslak kumları
Akdeniz yağmurlarını
Kanadı kırık bir martı gibi
Izdırap içinde
Sen uyurken ben taşıdım sahiline

Sen uyurken ben
Mevsimin ilk yağmurlarını getirdim şehrine
Güneşi bulutlarla örttüm
Işık girmesin diye gözlerine
Beşyıldızlı bir sahil otelinde
Sen uyurken ben seni düşünüyordum yine

Sen uyurken ben
İyot kokusu kattım havaya
Yosuna boyadım gözlerini
Saçlarını dalga köpüğüne
Çakıl taşları yığdım sahiline
Ayakların kumlara batmasın diye

Sen uyurken ben
Ay ışığını düşürdüm sularına
Adına beste yaptım verdim martılara
Rüzgara açık bıraktım penceremi
Aşkları yıldız yıldız döktüm gökyüzüne
Gözlerin kapalıyken sahil ışıksız kalmasın diye

Sen uyurken ben
Suyun parlattığı taşları topladım
Fırtınayı deryanın koynunda sakladım
Ayı yaktım gecelerine
Suskun isyanlar dizdim sahiline
Sen uyurken ben yalnız yürüdüm şehrinde

Sen uyurken ben
Juanna’nın bakışını çizdim defterime
Altın sarına boyadım güneşi
Saçlarını serdim güney sahiline
Sen uyurken ben dertleştim gemilerle

Sen uyurken ben
Yollara koyuldum senden giden
Sonra yine sana dönen
Çizilmiş bir fasit dairede dönen
Yalnızlığı taşıyarak ayrıldığım her yarden
Sen uyurken ben kaçıyordum kendimden

Sen uyurken ben alıp başımı gitmek istedim
Denize baktım saatlerce
Yalvardım sahilden geçen gemilere
Beni tutan bir şey yok diyordum bu şehirde
Tutulmuşum mıhlanmışım gözlerine
Kaldım ıssızlığımda kendi kendimle

Sen uyurken ben
Yosun yeşili sular devşirdim
En derin noktasına daldım akdenizin
Zamanı akıntılara bıraktım
Batı kışının arap baharının
Açıklarında dolaştım Cezayir’in Fas’ın
Nabzını tuttum tunusun mısırın libyanın
Sokağa dökülen genç ihtiyar tüm halkın
Sen uyurken ben seyyahı oldum zamanın