Zaman Sensizliğin Ertesi

Zaman sensizliğin ertesini vururken, sensizliğin vuruyor yüreğimin sahillerine korkuluklardan düşen çocuk hayallerim ve sensizleşmenin öte sahilleri. Bakışların kimi gün martı çığlıkları kimi gün dalga çarpıntıları ve işte uzaklaşıyorsun benden zamanın kirli kırık basamaklarından bir dar sokaklı şehrin karanlığına ah gözlerin.Dışarıda yağmur içerde sevdan YAĞMUR TOPRAĞA DÜŞER KAVUŞMAK BANA.Ay ışığından uzak bahçelerde sen misin esen yoksa rüzgar mı? ölümü getiren köşelerde sen misin okşayan saçları mı? Bir bir süzülürken yağmur damlaları yanaklarından her yağmur damlasının yerinde olmak istedim. Belki sana daha yakın olurum nefesini hissederim diye, gülerken gözlerinde yanan o feri daha yakından görmek için seni daha yakından sevebilmek için her damlası katran gibi yakacak o yağmurun altında seninle ölmek isterdim. Göğsümden bir memdud feryat koptu:

Ey acının yanık tenli
Bak işte sesleniyorum sana
Duyuyor musun acı çığlığımı
Toprağa dökülen gözyaşları mı?
Ben yine yağmurlu bir sonbahar günü gördüm seni
Bir sonbahar ikindisiydi sevdim seni
Bu ilk cemrem aşk düşür toprağıma
Aç yüreğini buzlarımı erittim
Kör sevdaları kurşunladım
Yalın ayak dizlerim yaralı sana koşuyorum
Suskunluklarımı yeminlerimi bozdum yolunda
Yağmur toprağa düşer kavuşmak bana dedim anlamadın sevdiğimi
Sen çıldırmış şairlerin titreyen o mısralarında bahsettiğim o sevdalımsın
Sen vaktinden çok daha sonra gelen sevdalı bir yağmur gibisin
Akarken çisil çisil gözlerimden
Daha ilk gördüğümde o güzel gözlerini
Önceden seni görmediğim o köhne kalbi yakasım gelir
Sevginin adını henüz koyamamıştım ta ki
Hayalini yorgan yapıp üzerime örttüğümde
O sıcaklığını hissedene kadar.
Şimdi sana sesleniyorum duyuyor musun?
Ben sevdalarından geçtim sevdalandım sana
Hadi!
Aşk düşür toprağıma düşür ki

“yağmur toprağa düşsün kavuşmak bana.”