Zaman sabır ve musalla Şiiri - İlyas Gül ...

Zaman,
Sabır ve nihayetinde musalla taşı...
Zihnimin en ücralarında bitirdim kendimi..
Kendi kendimin katiliyim.
Ne çektiğim acılar terbiye etti beni,
Nede gördüklerim uslandırdı söz dinlemez yüreğimi..
Bi yerlerde eksik kaldığımın farkındayım...
Kimde tamamlanmaya çalışsam daha eksik kaldım..
Canım mı?
Yanmıyor artık..
Baktım akılanmıyorum bende alışmaya karar verdim..
Hikayeler yarım, masallar tad vermiyor zaten..
İnanmadığı'mız o kadar gerçeğin tokadı belirince yüzümde...
Kendine bile inanası kalmıyor insanın..
Biliyor'musun...
Bazı şeyler umrumda değil artık..
Sayılı kaldığını umduğum nefeslerin bitmesini bekliyorum..
Bu aralar yaptığım tek şey bu..
Uyumaya çalışırken bile aceba bumu, yoksa bumu diye diye uyuya kalıyorum..
Açıkçası yolunu gözlediğim tek şeyde o..
Zaman bir gün tüm bunlara üzülmemek gerektiğini öğretecek...

Beklersin, gelmez..
Seversin, fark bile etmez..
Özlersin, özlediğinle kalırsın...
Değer verirsin, değersizleşirsin..
Sen herşeyin güzel olacağına inanırsın..
Nasıl bir uçuruma sürüklendiğini görmezsin bile..
Zaman bana birşey getirmedi,
Aldıklarını saymaya gerek yok zaten..
Nelere sahip olduğumu düşündüğümde, yanımdaki yanlızlığa anlatacak birşey bulamadım..
Kendimle konuştum,
Kendimle dertleştim,
Kendi kendimi teselli ettim..
Kavgaya bile tutuştuğum zamalar oldu...
Sabrın mükafatı kimsesizlik oldu işte..
Anladığımı sandığım hiç birşeyi anlamamış..
Sözlerin güzelliğine kanmış...
Sabrın ve zamanın getireceği güzelliklere inanmış..
Bekleyerek,
Ömrünü hiçe sürmüş kalbalık bir yalnızlığa sahip adamın (kadının) biriyim..
Zaman yanlızlaştırdı,
Sabır ise burda ak'ladı beni,
Yani musalla taşında...