Zaman Nüvesi Şiiri - Habibe Merih Atalay

Bir an geldi aradım canım..
Aramasam bilemeyeceğim duygularım
Saklı bu nüvede.. 2 dk. 11 saniye..
Sesini duymakla esneyen genişleyen
Bir canım hâlâ peşinde.. takibinde.

18. gündü dayanamadım canım..
Kurduğumu sandığım seti yıktım aktım
Geçtim gittim.. Kuruturdu oysa bu nüve bizi
Uzadıkça an, duramazdık bu manzaraya bakarak
Daha fazla. Olmamız gereken bir benliğimiz vardı canım

Hiçbir şeyin saptıramayacağı ne aşk ne aile ne de sonat
Bu benlik yolumuzdaki şahlanarak kalkan işte bir son at
Yarın erkenden denize gitmek vardı hayâllerimizde
Canım, kayboluyor giderek işte o son sesler de
Kendimle kendimim elde ettiğim bu zaman nüvesinde

Bir koltukta oturuyoruz bir oda dolusu benle
Ben önemliyse, bakın işte! bu ben'sem
Bu benin yanındaki boşluklar da ben
O boşluklara yerleştirdiklerimle ben
Güçlerimizi toparladık aynı anda

2 dk. 11 saniye bütün parçalarımızda
Bir km. taşı daha bir kelime taşı daha kalkanımızda
Kulağımızda kalan gibi dimağımızda kalacak olan da
İşte bu son tını da
Nüvesel Canım..