Zaman Kör Bir Kılavuz Şiiri - Nilsu Sarı

I.
Sular altında kalan şehrin bataklık çocuğu,
çamurlu sokaklardan yüze çıktı.
Bin yıldan daha fazla
tahta kaldırımlarında
balıklar dolaşıyordu.

Duvar dumanla doldu.
zorlayıp dışarı attı kendini
tutuşmasını seyretti
Havanın,tahtanın
sırrı yanması değil,
su üstünde yüzmesiydi.

Yüreğine iğne batırılmış gibi
başının arkasından
gözlerine yayıldı karanlık
sardı içini, yutkundu,
bir daha yutkundu tümüyle yuttu onu.

II.

Tarih ile bellek olayları paylaşır;
Yani zaman uzamı paylaşır.
Her an iki andır.
Kişiliğin seçmemekle,
seçtiklerinden oluşur.

III.

Bir eylem bağışlanabilseydi ölüler adına
Taşıyamazdı hiç kimse sorumluluğunu
üzerinde ölüler taşır ağırlığını
Bağışlayabilecek artık konuşamıyorsa,
Yalnızca sessizlik vardır.

IV.

Yıkım bir boşluk yaratmaz,
yalnızca varlığı yokluğa dönüştürür.
Gerçek olduğunun kanıtlanması için şiddetin
bir kez meydana gelmesi yeterlidir
iyilik yinelenme yoluyla kanıtlanır
düşlerin yara iziyle birleşinceye kadar.
Yokluğun anısı bile kalsa,
yokluk yoktur.

Gerçeklik yavaş olur içimizde,
bir parçayı tekrar, tekrar çalan müzisyen gibi,
ta ki onu birden ilk kez duyuncaya kadar
Bir yararı yoksa ölür anı

V.

Kimi kesişmeler vardır: bir hayat,
gerçek ya da kurgu ve
hatta rüya içinden
bir jilet gibi geçer.
Bilinç, uzak bir günahı sahiplenerek
gövdeye iade eder.

Aşkın ölüme ilk kez
inanmamızı sağladığı bir an vardır.
Kaybını, düşünmüş olsan bile,
sonsuza dek taşıyacağın
uyuyan bir çocuk tanırsın.
Bütün keder, uyuyan bir çocuğun ağırlığıdır.