Zaman Kevgiri Şiiri - Abdulkadir İnaltekin

ZAMAN KEVGİRİ

Zaman kevgirinde elenir yıllar,
Taneler başaktan ayrılır, bir bir.
Yük ağır, zaman dar, uzaktır yollar,
Kervan menzile varır mı, kim bilir? ..

Çekeriz zamanın ufkuna perde,
Basarız en yüksek zirveye kadem.
Arkadan gelenler yürür ilerde,
Biz de, bu eşikten geçtikse madem.

Arzular, gerçekle gelir yüz yüze;
Fark etmez nihayet boş ile dolu.
Ümitler, bir şeyler fısıldar bize,
Gönlümüzden geçer, arzunun yolu.

Azalır git gide çeşitler, renkler,
Yaşama hevesi yine değişmez.
En sonunda hesap ölçüyü denkler,
Zaman bir an bile ileri geçmez…

Nihayet, her şeyin gözden düşmesi,
Siyah da, beyaz da müsavi olur.
Son damlayı vermez, hayat çeşmesi,
Nefes, düştüğü girdapta boğulur.

Zamanın kevgiri eller yılları,
Elekten geçenler, saca *kavuşur.
Herkes bir kez yürür, aynı yoları,
Kimler sultan olur, taca kavuşur? ...

Berlin/2005

Abdulkadir İNALTEKİN

* Bahtiyar Vahabzade: “İndise keçirem elekden saca.”