Zaman Kapılarında İsyan

Bilemedim, hangi tarihte yıkıldım,
Bir cadı kazanında mı yakıldım Ortaçağın?
Büyülenmiş gibi daldım yahut;
-o karanlık düşlere.

Yoksa bilmeden, kölelere arkadaş olup,
Piramitlerin ocağına mı düştüm;
Zaman her neyse, bir kum saati belki;
Hangi yıldız en tepedeyse,
İşte ben, galiba o gün
-terk-i diyar oldum.

Ya Firavun! Gün senindir;
Şimdi kestiğin başlar konuşur,
Şu an makbûldür, yaptığın tüm işler,
Çünkü, yürekler atılmış ateşe,
-kızıla boyalı ocaklarda pişer,
Erir sevdalar içinden demir,
Gönüller tarihte böyle putlaşır,
-destana döner tüm öyküler.

Zırhlara bürünmüştür hain,
Yüzünü görsek, asıp kesmek gerek
Yalana dolar yüreği çünkü,
Ne kadar mıhlasan da kalbini,
Ne kılıç işler, ne de mızrak;
-çelik sanki mübarek!

Bâtıl ordulara direnir köylü yüreğim,
Daha bir isyan kokar şimdi, geçmişin taşları,
Dervişler mi çaredir şifaya, yoksa keşişler mi,
Yani, bunun hocası kim?
Yakarışlara hiç yer yok;
-durum da çok vahim!

Bak, şövalyeler yaklaşıyor dört koldan,
Asya'nın yiğitleri mi şunlar, bakın!
Yelekleri havalı, başını dik tutan,
İşte görün, siz de bilin;
Yüreğin yanında, lâfı mı olur;
-hükmü var mı ki çeliğin?

Hangi savaş olursa olsun; asla ferketmez
Ateş hattına bir düşse yolun,
Zaten duyulmaz âhın vâhın,
Yarına kalsın desen, canbağın
Hangi padişahın ecelinde ki tehir?
-kurnazca kaçabilsin meleğinden,
Farkı olabilir mi ki han'ın;
-canını dişine takmış neferinden?

Elindeki ceylan derisine güven, ustam;
Tabletleri kırmış kralın biri,
Çok da gerilerde kalmış papirüslerin fikri,
Ataların han soyundan, alevden bir can!
Zaman, kemâle eriyor bak,
Duydun mu şu adamı; hani, ateşten kurtulan?
Güle dönmüş yüreği,
-sanki Gülistan!

Taşlara bile yazmışlar hayatı,
Mal, mülk nasıl paylaşılır; bilmişler
Padişahı, tanrı bilip, sevmişler
Denizleri yarıp geçmişler, inan!
Çağdan çağa hep nankör,
-diş bilemişler hep gerçeğe,
Yüreğe ne kadar hor bakmışlarsa;
-sevgiye de o kadar kör!

Nasıl isyan etmez insan?
Her devirde sevginin elini kesen,
Kısasa kısas, hep yürek yakan
Geçmişte el üstünde zaten;
-ha sevdaya söven,
-ha soyuna sopuna da düz giden!

Kavimler göçer şimdi bozlak türküsünde,
Kervanlar ipek taşımalı okka okka,
Şadırvanda esmeli karayel,
Değişmeli bu devran,
Artık gül açmalısın;
-goncası da civan!

Artık sormalı;
Sevginin yeri neden dar?
Niçin yürek noksan bu kadar?
Eğer sen, bu işte yoksan;
-kısa yoldan köye dönmelisin!

Savaşacaksan,
İsyanını, karadan yürütmeli;
Zaman kapılarına yığmalısın,
Çünkü kalleş, her çağın adamı; hiç dinlemez
Gelip geçmiş ya hep ağalar,
Bilirsin; yazmaz bunu kitaplar,
Ne kirli çıkıdır zaman;
-şeytanları da başına toplar.

Nefretin dişleri geçmesin diye umuda;
Belki de hınçla bakmalısın; kindar!
Akan kanlar bastırmalı öfkeni,
Yâr adına cenge de çıkmalı kuvvetler,
Tüm zamanlara birden saldırmalı;
-savaşı da hep sen kazanmalısın.

Herşeye karşın,
Zamanda kayıp gitmeli sevgin,
Nasıl başladı ise cenin,
Her zaman bir umut var, dayan!
Göklerde, gül kokmalı yine isyan,
Tek bayrak altında toplanmalı kullar,
Çünkü, masum yüreğin elbette;
-tüm günahını böyle savar.

Yoksa ne gereği var, dayatma!
Boşa geçmişse eğer yıllar,
Savaşlarsa, çul çul altınlara,
Yüreğin değeri sudan ucuz,
Zaman kapıları yüzüne kapanırsa,
Han'a direnmek gücüne gitmez;
-demir bükülür!

Kalıverir elindeki emir,
İsyan fermanı da paçavradan farksız;
-geri çekilir!

20.10.2008