Zaman Kadar Uzak Şiiri - Suna Doğanay

ZAMAN KADAR UZAK

Yazacaksan, büyük yaz şair
Seveceksen büyük sev.
Ve ne zaman hatırlamak istersen vedaları,
Yağlı çizgilerle ör kışların saçlarını.
Önünü ağlarla çevir.
Umut olmayınca hayat çekilmez olur çünkü.

Dağları yaz, gökyüzünden inen narin yağmuru,
Küçük kızın seksek atlayışını,
Adının silinmiş olduğu bulutları yaz.

Yaz şair, ruhuna hapsettiğin çiçekleri, meyveleri
Hatta çölde serap görmeleri yaz.
Beyaz bir atın rahvan gidişine vur dizelerini.
Kendini yıldızlarda seyret, aynalara bakma sakın.
Onlar açar zamanla kapısını karanlığın.

Yaz şair, yazacaksan büyük yaz.
Hükmeden bir kuyunun çığlığıdır yüreğin.
Bütün evler, sokaklar, parklar, sokak lambaları,
Tıpkı birbirinin eşi ve sanki dostmuş gibi.
Kaderleri de aynı değil mi?

Ancak sen görürsün yağmurun topalladığını.
Sen görürsün boş kalan gölgesini ağacın.
Sen değil misin, anneler son sığınaktır diyen?
Gözüme güneş kaçtı, bin kargaya bir sapan taşı,
Her kaçış yeni bir sayfadır diyen, sen değil misin?

O zaman yaz şair, yeşil suların kalbini yaz.
Roma’nın Su Kemerleri’ni, Mısır Piramitleri’ni,
Nostradamus’un kehanetlerini, yedi dünya harikasını
Nemrut’u yaz.
Güçlü altıncı duygusunu İskoçlar’ın.

Aç kapılarını kafesteki kuşlara gökyüzünün.
İçindeki hüznü, içindeki mutları yaz.
Diz çöktürüp bulutlara, hiçe sayarak fırtınaları,
Kuşları yaz, kışları yaz, sonra baharla bitir dizelerini.
Çünkü zaman kadar uzaktır yitirdiklerimiz.