Zaman İçimde Kurşun Şiiri - Mehmet Zafer

Gökte yıldızlara can veren gözlerin
Kaydı birer birer ufkumdan
Ne saltanatı kaldı ışıltılarının
Ne bahtı güzelleşti gözkapaklarımın
Hangi hayale tutunsam bir alev topu oldu avuçlarımda..

Bütün aleme baş kaldıran beni yitirdim
Bir serçe ürkekliğiyle çırpınıyorum.
Sen bırakıp gidecek kadın değildin
Hangi ferman dokundu bakışlarına ?

Milyonlarca sesin içinden tanırdım sesini
Şimdi her tıkırtıya kulak kabartıyorum
Yitirdiğim sesini rüzgarın saçlarında arıyorum…
Ne sahra , ne yayla
Avazımı bırakmadığım yer kalmadı
Bulutları gözlerimde taşıyorum
Hangi meczubun ahı kaldı kirpiklerinde
Hangi dervişin kovulduğu kapıya yaslandın ki
Muhteris aynaların eskidiği yerde silinip gidiyor izlerin..

Yokluğunda hüzün bir tabut misali sarmış solgun bedenimi
Zamanı sonsuzluğa bağlayan mahşer gibiyim
Dile getiremediğim bu dert boynumu büktü
Yokluğunu kendime bile anlatamıyorum
Cehennem ateşini söndürecek mazlumun gözyaşı gibi
Umutsuzluğuma yağman için çırpınıp ağlıyorum…

Memnu bir zerrinsin gönlümde
Kanayan güllerin yaprağında leke düşmemiş çiğ
Gözbebeklerinde nazlı kıvılcımlar gizleyen kaderimsin
Ey benim yediverenim,mevsimsiz iklimim
Ansızın gel,gel de gözlerimi kalbinde filizlendir
Ateşle su arasında bırakma beni….

Gelmezsen bu sevda dayanılmaz bir ağıt olur aşıkların sazında
Yıldızsız kalır geceler,ay susar , kan ağlar sabahlar
Çekilir suyu kaynakların
Dağlarda çiğdemler solar,ceylanlar vurulur çaylarda
Kahra göçeden kuşların kanatlarında kalır ruhum
Zaman içimde kurşun olur
Taşıyamam ben bu yükü mehtaplar geceye güldüğünde

Ölümün gözyaşları hicranı yıkayacak vakitte
Beni bu yol ayrımında arafta bırakıp
Tarihe adını bir sır gibi düşürme….