Zaman Gösteren İbre Şiiri - Adem Gürsoy

Ne güzel gülüşün var ah ne güzel sohbetin
Tadına doyulurmu ey gökten inme sofra...
Anlamı değişti bak mevsim mevsim hayatın
Dua dua sarıldım tevekkül ile sabra...

Denk mi geldim böylemi her anın her saatin
Başlar döndürüp mest mi becerin zanaatin
Bilmem paha biçer mi kadrime kanaatin
Razıyım mutluluktan bir yudum sun bir katre...

Dilinin etrafında dizilmiş incilerden
Dudaklarımı kanat kıvransın sancılardan
Ürpersin tüm bedenim alçak yalancılardan
Bundan sonra aşk diye seni haykırsın Kübra...

Artık sen ol meskenim ikamet ister gönül
Sen ol sevgi hünerim keramet bekler gönül
Yardan gayrı günaha veda et yeter gönül
Gizleme çok sevdim de delikanlıca dobra...

Nice savaşlar gördüm mağlubiyet ve zafer
Böylesine tutsaklık esir düşüş ilk sefer
Kıskanırlar sevdamı elalem ne olsa der
Güvenin sarsılmasın hepsi lakırdı tafra...

Ruhumda ki yıkımın tarifsiz tahribatın
İşlenen tesellisi hangi dil edebiyatın
Şiir roman ne varsa ateşe verip yakın
Mazide kaybolalım koyun bizi bir kabre...

Yada,yada sevgilim geleceğim de beklet
Senin olan her derdi omuzlarıma yüklet
Bir anlık vuslat için her gün kalbimi teklet
Kollarındayken dursun zaman gösteren ibre...
Kollarındayken dursun zaman gösteren ibre...