**Zaman Geçerken** Şiiri - Necmettin Özelçi

Çocukluk bir hayal gibi...
İlk, orta ve lise.
Nasıl geldi, nasıl geçti?
Hiçbir şeyi daha anlamadan,
Sanki uyanır gibi rüyadan,
Şimdi herşey çok geride kaldı.

Otuzda kırkta hırs dolu dizgin,
Ömrün en güzel ve en güçlü çağı...
Artık geride kaldı.
Kırk elli arası olunca birden emekli...
Yüce bir dağdan yuvarlanmış gibi,
Bir yorgunluk sarar bedeni.
Bir kavgadan çıkmış,
Hırsdan artık usanmış gibi...

Elliden sonra yaşlılık çöker,
Her şeyde ağırbaşlılık ister...
Sanki dünyadan çekmiş gibi elini,
Dizlerde de yoktur o eski derman...
Ruh ise erişmiştir sessizliğe,
Hani o eski karmaşa ve güçlükler?
Yerini bırakır kimsesizliğe...

Altmıştan sonrası bir misafir,
Sanki gelmiş de gidecek bir yolcu gibi...
Yetmiş de sade kuru bir nefes,
Dakikalar kocaman saat gibi...
Saatler ise olmuş upuzun bir gün...
Gün ise karışır gider aylar içinde.

Zaman, zaman zaman...
Değişmez hep aynı derlerdi...
Gençlikte bir su gibi damlarken,
Ahenkle eriyip giderken dakikalar,
Yaşlılıkda geçmez oldu...
Emeklilik aylığını beklerken,
Bir yıl kadar uzun üç aylık zaman!

Nerede ve ne zaman geldi de geçti?
Koskoca bir elli yıl, ömrümden...
Hayatım parça parça Anadoluda.
On yıl Sivas'da...
Dört yıl Gaziantep'de...
İki yıl Trabzon'da...
Altı yıl Sakarya'da...
İki yıl Maraş'da...
Sonrası bir uzmanlık...
Sekiz yıldır Ankara.