Zaman Geçer Şiiri - Emrah Bekci 2

Dünyaya gözümü açtım ağlayarak,
Sonra çiğ süt emdim, büyüdüm ayağa kalkarak,
Genç oldum, aşık oldum, sevildim,
Ömür dediğin bir doğuşla başlar, bitişi ise her an.

Çocukken hayallerim uçarıydı gökyüzünde,
Koşup dururdum, düşlerdim rüzgarın peşinde,
Bir kuş gibi özgürdüm, bilmezdim sonu,
Düşüp kalktım, her adımda aradım yolu.

Gençliğin ateşiyle yandı yüreğim,
Sevdalarla yıkanırken, büyüdü dileğim,
Her şey mümkün görünürdü, sınır yoktu önümde,
Ama hayat öğretti, yol her zaman düz değil.

Dostlar geldi, dostlar gitti zamanla,
Bazıları kaldı, bazıları kayboldu anılarla,
Bazen güldüm, bazen hüzün çöktü üstüme,
Hayat neşe ve hüzünden ibaret, dedim içimden.

Aşk dediğin bir derya, derin ve sessiz,
Kaybolursun dalgalarında, hem büyük hem aciz,
Sevdikçe çoğaldım, sevdikçe tükendim,
Yine de kalbim hep sevgiyle yenilendi.

Yolun yarısına gelince anladım belki,
Bir yanı umut, bir yanı belirsizlikti,
Ne kadar koşsan da hep aynı sona varırsın,
Bir nefes gibi gelip geçer, farkında olmadan.

Zaman geçer, izler kalır geride,
Her gülüş, her gözyaşı saklanır derinde,
Bir bilge oldum sanırım yaşla birlikte,
Ama yine de öğrenmeye açtım her an.

Bir sabah uyandım, aynada başka biri,
Yüzümde çizgiler, ruhumda eski neşenin izi,
Fark ettim ki gençlik bir hayalmiş aslında,
Yaşlanmak, ruhun olgunlaşmasıydı sonunda.

Şimdi dönüp bakınca geriye,
Gördüm ki hayat koca bir nehir gibi akıyor,
Her damlası ayrı bir anı, ayrı bir hikaye,
Ve sonun başlangıcı olduğunu da söylüyor.

Ölüm dediğin bir kapı, son değil aslında,
Başka bir yolculuğun ilk adımı oysa,
Ömür bir rüyaydı belki, bir göz açıp kapamak,
Doğduk, yaşadık ve nihayet sonsuzluğa kayarak...