Zaman Efendim Şiiri - Ahmet Nejat Alperen

Geçiyor sessizce,
Ne bir iz bırakıyor ardında
Ne de bir söz fısıldıyor.

“Yandım” diyemem
Çünkü yangın içimde
Ve rüzgâr,
Küllerimi savuruyor
Habersiz.

İçimde dönüyor dünya
Bir saat gibi
Ama akrep, yelkovan değil
Ucunda yalnızca hüzün var.

“Efendim” dedim hayata
Eğilmeden,
Boyun bükmeden
Ama o,
Bakışlarını kaçırdı benden.

Yandım belki,
Bir düş uğruna
Rüzgârın elinde savrulan
Bir yaprak gibi.

Zaman, efendim…
Ne durur
Ne bekler
Bir şiir gibi akar
Suskun
Ve deli.
aman Efendim