Zaman dursa... Şiiri - Fatih Işık

Bir zamanlar herkes,
Beni alaya alırdı hani,
Sana aşık olduğum için.
Gülerlerdi bana,
Kızarlardı ya da..
Ama bu kuraklık rüzgarında bile,
Ben, sana gidiyordum..

Esas sebebim olmasa da,
Güzel olduğuna inanmıyordu kimse.
Bense yakıştıramıyordum kendime,
Hep en güzelinin sen olduğunu düşünürdüm.
Aslında bir şey daha yapıyordum,
-ki bana yakışmayandı bu-
Kendimi hep yüce dağların
Verimsiz eteklerinde görüyordum.
Dağlara tırmanırken,
İşte aşk bu ya,
Aşağıda bulmuştum kendimi birden.

Zaman geçti, neler neler oldu..! !
Bugün resimlerine baktım da,
İyi ki sende bulmamışım şu an kendimi..
Yoksa o kuraklık rüzgarında,
Emin ol ölüp giderdim sessiz sedasız.
Yüzündeki mutluluk,
Şimdi, gözlerinden akan,
Kibire, alaya dönmüş.
Oysa ben,
O gözleri kendimde buluyor
Ve ağlıyordum.

Sende yorgunluk da var.
Umarım, doğru yolu bulmaya çalışırken
Olmuştur bu sıralar.

Seni başkaları da sever ya tabi,
Yorulmana gerek yok aslında güzelim.
İstersen, zamanı dahi geçmişe götürüp,
Eski ben olabilirim..