Zaman dostları unutturdu
Kapın çalınmasa hayaldir yaşamak
Dertler çoğaldı
Yar arkasına bakmadan
Bir veda sahnesinde unutuldu
Ellerinin hayalidir susuzluk
Çölde yürümeyi öğrenememek
Güneşin o yakıcı alevinde
Ölüm yaşamanın adında bitmiştir
Konuşan zamanın haykıran yüzünde
Mümkün olan gerçek ne?
Önemsediğin sonsuz sınırlar
Çölde buzul olmaktır gözyaşlarıyla
Kazandığın ya da kaybettiğin
Tebessümünde bir hayatı
Zirveye çıkarmak
Gözlerinin ebedi rehberliğidir
Sıradan içtenlik
İnsanların beyinlerinde iz bırakandır.
Pençelerinde bir kartalın
Son avı olmak
Uçsuz bucaksız yerlere doğru giden
Aslında kaderinin yoludur
Sen bu hayatın en son konuşmacısı
Cümlelerde korunaksızdır yaşam
Gitmeyi öğrenen her yağmur tanesi
Yeryüzünde nice toprakları yeşillendirir
Öyle bir insan ol sende
Yaratıcının emrinde,cennetin güzelliğinde
Bir yer bul kendine
Ölümdür yaşanacak her gün
Ve sen bakışındasın yaratıcının
Çünkü önümüz karanlık
Ve cennet cehennemin arasındadır.
Kayıt Tarihi : 6.6.2007 17:31:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiiri dün gittiğim bir seminerde yazarken,meçhullüğün insan hayatının karanlıklarında başıboş gezen bir nesne olduğunu düşündüm.Ve kendim sandığım kendimin gerçekten bu dünyadaki varlığının ölçüsü neydi? Uzun süre seminerden çıktığımda bunu düşündüm. Hayat öyle bir karmaşık bir bilmeceki, çözemeyeceğim o bulcanın içinde benimde çözülmez bir varlık olduğumu anladım
TÜM YORUMLAR (1)