Zaman Denilen Cellat

Uzun uzun düşünmek isterdim, eskisi gibi.
Zaman dursun isterdim bu arada;
zaman denilen cellat ilişmesin bana
ve değmesin yüreğime yetişkinlik.
Saçlarım ağarmasın,
esen her yel ile dünyam kararmasın.

Beynim tek iken yapardım bunu;
fakat biriktirmedim, sevinç düşünmedim sonu.
Ben önceden yeryüzüyle arama bulutları alırdım,
yukarıdan bakardım dünyaya.
Su doluşmuş, karalarıyla bir dünya,
uzanan ormanlar ve yükselti görürdüm.
Anlamda biçmezdim hani,
fakat zaman dinlemedi, ezdi beni.

Geçtim gençlikten, heveslerden;
artık irkiliyorum her sesten.
Hızlı aksın diye zaman uğraş arardım;
keder de neymiş? Diplere dalardım.
Mutluluğa yaltaklanmaz, sevinci çalardım.
Akan nehirlerle sular seyreder;
her ceylanla çayırlara inerdim.
Evet, ben önceden böyleydim.

Şimdi ise kokusu nefesinin — ölüm;
kaçmaktan bıktığım sonum.
Tırnaklarımı kıran yolum ensemde.
Ey Tanrım,
bana koşarak gelsende,
adetinde yok bilirim;
bir zamanı geriye çevirmek,
bütün bir hayatı başa döndürmek.
O halde nafile her çaba;
baş üstüne ne gelirse cana,
benim dönüşüm yine olacaktır sana.