Zaman da Vefasız Şiiri - Ahmet Levent Ay

Adımladığım yollar, sırrıma şahit olsun.
Sırrıma şahit olsun, yankılar, yansımalar...
Sen söyle, adım adım, nereye yürüyorsun?
Beni deli mi sanır, halimi anlayanlar?

Yok, bu delilik değil, belki çaresizliğim...
Belki de hiç gelmedi, bir ömür beklediğim...
Belki bu son değildi, masaldan istediğim...
Hep deli mi olurmuş, geçmişine yananlar?

Ağlamak, hep ağlamak, geçmişin günahına!
Belki biraz yaklaşmak, geçmişin ervahına...
Belki onlar gelemez, varırım yanlarına,
Hep karamsar mı olur, ölümle yaşayanlar?

Zaman da vefasızmış, beni çabuk silecek.
Adımı bir kütüğüm, bir de taşım bilecek!
Başka cefaya gerek yok, unutulmak yetecek...
Hep mi vefasız olur; dedelere, torunlar?

Eğer sonum bu ise, söyle ben neden varım?
Eğer sonum yokluksa, her mutluluğum yarım.
Bir damla beka için, ben bir ömür yanarım...
Hep bu aşkla mı yandı, Allah için yananlar?

Allah’ım olmalısın, mutlaka olmalısın!
Başka ihtimal yok ki... Ebedî kalmalısın...
Fenaya yuvarlanır, en cesimi varlığın,
Hep Senle beka bulur, fenaya savrulanlar.

Boşuna değil elbet, bunca yapılan masraf.
Elmasa çamur çalmaz, elbette mahir sarraf.
İçimdeki ses bile, sanki sonsuza taraf!
Yok olup da gider mi, bin masrafı olanlar?