Zaman Şiiri - Erbil Tanis

Zaman
Tek basina zorlanmadan yurumek dersin bunun adina
Yol yakin aslinda yada nadasa birakilmis bir tarla
Sen benden gonulden uzakta olsan dusunme tasalanmam
Icimde sakli atesin bilirim yillar oldu patlayan bir volkan sanki
Bazense kopan bir firtinanin icinde bulurum birden kendimi
Once kararmis ufuktan usul usul yaklasirlar
Sonra belirir gozlerimde kara bulutlar
yagmurlar yagar nede olsa nadasa birakilmis bir tarla
ne tohum tutmus nede yesemis ustune seneler
Ekeneklerde kurumus
Akmis bir mavinin derininden
bir elanin gizeminden
bir karanin gazabindan o seller
kacmis bir diyardan obur diyara
Yakan yakti alir basimi giderim ben
ask bu
Kol kanat kirilir gece uzun
Uyku zaten o yok kaybolur
firtinalar savrulur yillar uzerime atar sanki havlu
henuz ilk raund’ta kaybettim ben dersin
ama bilmessin bir yanlisin icindesin
sakladigin icindeki askin degil
erteledigin kendi hayatin
aslinda sen kendini nadasa biraktin
dinlemedin kayle almadin ama aldandin
simdi
hic erimeyen karlar var zirvelerinde
vakit cok erken hele zaman
o hep kalles seni dusunurken
hayaldeki ozlemimden
ama ya senin yanindayken
o kalles zaten
gecip gider bir sey soyleyemeden
ne yaptim der gibi
kuser gider bir cocuk gibi
gece gozlerim den
ama unutamam unutamam seni
ozlerim hala ozlerim seni ben