Zaman Şiiri - Ebrar Sözüer

Hüzün semtinde
Yalnızlık yol arkadaşım
Ümitsizlik vapuruyla
Zaman denizinin en haşin dalgaları arasında
Bir meçhule doğru yol alırken
Sesler duyuluyor çevreden
Denizin mavisi beni suçluyor
Senn yaptın diyor
Suçlusun
Gözlerimin merkezinde gözleri
Bütün hatalarımın cürmünü akıtırcasına
Pişmanlıklar yaşıyorum
Çek gözlerini gözlerimden
Kendimi görmek istemiyorum
Daha bir sinmiş halde medet deyip
Dayanak umarken
Martılar haykırıyor hep bir ağızdan
beraber hareket edecektik
sen yalnız kalmayı seçtin
sanki işkencelerin en acısı bu
tecrübelerden ders çıkaramadın hiç
diyor derinlerden bir ses
maharet çok yaşamakta değil
yaşarken bilgece yaşamakta
evet haklısınız ama
artık yapacak bir şey yok
demeden daha nereye kaçıyorsun
diye sorunca güneş
duraklıyorum birden
nereye gidiyorum ben
gidebilirmiyim
bu hudutlardan çıkıp sınırsızlığa
özgürlüğe uçabilirmiyim
her şey bitmedi daha
sesi duyduğm yerde küçücük bir canlı
küçük adımlarla hayata tutunurken
bakmaktan ötesini yaptın mı hiç
hiç görmeyi denedinmi diye soruyor ve devamında
bakıp geçtiklerin gururla
umursamadıkların
sana ders vermek için yarışırken
sen hep kendine güvendin
yolun sonunda değilsin lakin
elinde büyük bir sermaye var
zaman
hatta şu an
zaman insana çok şey öğretir
insan her şeyi
zamanla öğrenir.