Zaman Şiiri - İlknur Kavrar

Diyorlar ki:
“Tedavi edemedi hiçbir yarayı zaman,
Hiçbir kalp affetmedi kırıklığı.”
Hiçbir insan,yüreği ele geçirilmiş
Ve hiçbir bilinç,alt üst edilmiş…
Yüzleşmenin yorgunluğuyla an be an,
Ne ondurdu ne öldürdü zaman.
Geçmişle gelecek arasında,
Cendereye kıstırılmış,
Bugünü yaşayamadan öldü insan.

Sen ki yıldırım,
Sen ki şimşek,boran,
Sen ki,yaşı olmayan zaman…
Lambaların ışığında soldukça solan,
Ölümsüz ruhlara değen korkuların
Karanlığında yok olan.
Anladın ki,tedavi edemeyecek
Hiçbir yarayı zaman.
Medcezirde boğulacak,
Siyahla beyazın savaşı sürerken,
Griler yok olacak,
Ve anladın ki,affetmeyecek
Hiçbir kalp kırıklığı.

Dem be dem,
Merhamet…
Anla beni çığlıkları,imdat çağrısı…
Duymadı bu sesi hiçbir zaman,hiçbir insan.

Masmaviyken gökyüzü,
Bir çarşafken deniz,
Pembenin tozuna ulaşamadan hayaller,
Ansızın kararan sema,
Yok olan ufuk,
Çılgın dalgalar köpük köpük…
Anladın ki,bağımlısı olmuş kederin
Kan kırmızısı yaralarını
Yine saramayacakmış zaman.