Zaman Şiiri - Ahmet Cemil Atay

Ah zaman

Bir ikindi vaktinde
Paslı bir sessizliğin süzülüşünde
Uyanır
Soluk soluğa kalır
Güneşsiz günlerin
Gölgesiz aralığında
Kayıp cümleciklerin
Kaçışan kelimeleri ardında

Ah zaman

Tarih hikayesinin mimarı
Gençlik iksirinin bedevi aşığı
Kavrulmuş bedenlerin
Pörsümüş kıvrımlarında saklısın
Torunsuz sokak kadınının
Mermerler üzerine uzanışı
Ölüme olan yakınlığın
O musalla taşı soğukluğunda
Yüzün
Geride kalan bir mahcup hüzün
Dönüp bakılası yok
Durup beklenesi serap
Anın yarım akçe kesesi
Zaman

İnançsız bedenlerin
Meçhul sahnelerinde
Peydahlanmış günahkar tohumlar
Sinsi isyanların
Şuursuz şahidi
Günah kokan kubbelerde
Bir akşam üstü
Namazsız diyarlardan
Göç eden o paspal kuş
Kirli gözlerinde bir anı
Varlık payesinde
Sersem kahvecinin
Vefakar torunu
Zikir kıvamında
Susuz çeşmeden akan
Bakire gözyaşları
Çatlamış dudaklardan sızan
Bir hüsnü zan
Ölüm kokusu
Zaman

Çerçevesiz gençlik tablosu
Çatlamış camın üzerinde
Akıntıdan yoksun
Yaşlı gözlerde
Savaş ve yosun
Yarı kapalı yazmalı hali
Gülümsemesinde
Bir gizli yan
Bu eski konak
Eski yaşanmışlıktan kalan
Hayal sofrasında
Gizli aşık
Gözlerindeki parıltı
Arkada efeler gibi duran
Şimdi bilinmez kaçıncı katında
Araf yahut cennet
Belki mahpustur
En kötü senaryo cehennem
Aksayan ayağında yeni pabuçlar
Bedir han.
Unutulan bir yüz
Kırık bir kemandan sızan
Toprak üstü
İkindi tütsüsü
Varlık- ölüm
Eski tablo-hicran.
Zaman.

Karalanmış beyaz bir sayfanın kıvrılan köşesinde
İmzalanmış bir veda mektubu- ah var son hecesinde
Sevilmemiş bir platonik mehtap
Bir kirli maskenin kuytusunda-
Bir tarifsiz mizah-ilk imza
Meçhul sokakların mimarı
İlk petrol mürekkepli dolma kalem
Kör tüpün boynundan süzülen
Bir nefret bir aşk bir tutam
Gizli gönül bahçelerine akan
İçte büyüyen dehşetli bir hüzzam
Makam-ı aşk
Makam-ı terk
Zaman.