Zaman Şiiri - Ömer Sevim

Zaman su gibi akıp gidiyor fark ettirmeden
Bir bakarsın eskimiş tüm fotoğraflar
Sonra dün gibi hatırlıyorum dersin
Ve dalıp gidersin, yolculuk başlar…

Çocukluğun gelir aklına o an,
Bir zamanlar bende çocukmuşum diye geçirirsin içinden
İçin sızlar…
İlk anılarını misafir edersin, nemlenir gözlerin ıslanır yanaklar
Ve özlersin en sevimsiz günlerini bile,
Bu değil midir aslında anlaşılmaz olan
Gençliğin gelir aklına ve aynadaki arkadaşın, hani ilk defa ona açmıştın ya yüreğini, aşk dedikleri bu olsa gerek! Demiştin kendi kendine,
Zamansız çarpan kalbini saklamıştın,
Kimseye anlatamamıştın yazın sıcağında titreyen ellerini,
Kimse İnanmamıştı üşüdüğüne kim bilebilirdi ki içinde kopan fırtınaları
Şimdi pişmanmısın o iki kelimeyi söylemediğine,
Ne yapıyordur diye soruyorsun şimdi
Susuyorsun
Ardından için sızlar…
Ve evlenirsin çocukların olur, büyütürsün uçuşlarını seyredersin belki el sallarsın arkalarından
Bir bakarsın büyüyen sensin yaşlanan sen
Saçların beyazlanmış yüzündeki çizgiler seni senden almış,
Aynadaki arkadaşın tanıyamaz olmuş seni
Bir zamanlar bende gençtim dersin, ama şimdi yaşlandım…
Yapamadıkların gelir aklına bir ah çekersin,
Ardından için sızlar…
Boğazında düğümlenir tüm keşkelerin
Ve yalnızlık yetişir imdadına, bölüşürsün yediğin ekmeği içitiğin suyu
Bir sen kalırsın birde eskimiş fotoğraflar
Ve sizi buluşturan yalnızlık,
Aralarsın perdeni bazen,
Acaba zamanı geldimi diye bakarsın boş sokaklara ve ölümü düşünürsün, ötesini, korkuların bir gölge gibi çöker bedenine
Orada seni bekleyenleri toprağın seni çağırdığını duyar gibi olursun
Ürperirsin avuçların açılır bir dua edersin
Sonra bumuydu dersin…
Gittikten sonra ardımdan bırakacağım sadece eskimiş fotoğralarfmı?
Acırsın haline ama nafile
O gün sende gidersin yalnızlığında
Geriye kalır eskimiş fotoğraflar, bekleyecekler tozlu sandıklarda
Sıradaki gelecek…
Hayat onu da sürükleyecek
Tarifi edilemeyen yalnızlıklarla tanıştıracak…