Zaman Şiiri - Muhammet Çağrı Cihangir

Bir hicrandır sunulan kader kadehinden,
Bilmem kaçıncı gecem yokluğunun eşiğinde,
Esrarlı bir acı filizlenir yüreğimde,

Sabıkamdan anıları siliyor zaman.
Sensizlik hükmünü giyiyor zaman.

Yalan bir Dünya’nın anlamsızlığında,
Gözyaşıma dokunup kaçıyor zaman,
Firari yıllarımın son sayfasında,
İmzasını bırakıp gidiyor zaman.

Aynaların riyakâr gözlerinden,
Kahkahalara halime gülüyor zaman.

Serseri bir sabahın aydınlığından,
Bir ezgi belirir karanlığımda,
Güftede hasret, satırlarda hicran,
Yalnızlık türküsünü yazıyor zaman.

Nefesimi boğazımda düğümlercesine,
Gönül tufanımda boğuyor zaman.

Ne zaman Kadere gülüp geçsem,
Karanlığın fecrinden medet beklesem,
Azrail’e diz çöküp katlim istesem,
Ruhumu hayata sürüyor zaman.

Mazimi zulmetimin eşiğinde bırakıp,
Umudumu gasp edip gidiyor zaman.

Düşlerde uyanırken vuslatın köşesinde,
Kâbus olup göz kapaklarımda doğuyor zaman,
Eşkıya bir rüzgârın komutasında,
Ağır Ağır hasreti esiyor zaman.

Zulamda sakladığım neşeyi zincirleyip,
Dudaklarımdan tebessümü siliyor zaman.

Gözlerimi kapatıp sevdama ersem,
Yârim az kaldı deyip gün idam etsem,
Bir iki tebessüme eyvallah desem.
Yüreğime gözyaşı ekiyor zaman.

Ölümü gölgeme vekalet edip,
Nefes Nefes Ardımdan geliyor zaman…