Zaman Şiiri - İrem Bilen

Saçları ağarmış yaşlı kadın
Küçük bir bahçesi
Bahçesindeki hasır salıncağın
Ve sen ordasın sallanıyorsun.

Yetim torununu izliyor kadın köşeden
Ne mutlusun, lüle saçların havalanıyor
Gökyüzü hafif kırmızı kaçık
Gri bulutlar göğü sırtlanıyor

Salıncaktan inip yaşlı kadına ilerliyorsun
Sıkı sıkı sarıyorsun kadını
toprağın ölüyü sardığı gibi adeta.
Sonra gözden kayboluyorsunuz.

Ben kimim ?
Bir yabancı, eş , dost , akraba?
Hiç kimseyim ben.
Evet hiç kimse.
Belki hiç var olmamış doğmaya hazırlanan
Ya da doğmuş da hiç fark edilmemiş olan.