Zaman Şiiri - Süleyman Balaban

Ey yüreği yaralı kadın
Senin olmalı bir adın
Gôzlerinden hüzün akar
Mahur bakışların
Yakar geçer bedenime İşler
Derin derin uzaklara dalışların
Bir müebbet çaresizliyle
Yüreğimi geçer, deler...

Üzmüşler seni belli
Ağlamamak için zor
Tutuyorsun ama bırak kendini
Sen ağlarsan bilirim
Damlalar birikir benim
Yüreğimde
Ama söndüremez
İçimde ki yangınları
Sana söylemek istediğim
Onca şeyler varmış meğer
Geç kalırsam soyleyemedigimden değil
Benim ki geri çekilme
Ret edilme çaresizliği
Ne bileyim işte
Belki yalnızlığın son raddesi
Yaşanır maşuk düşüncelerimde...

Ve sen her sabah doğarsın
Güneş gibi ısıtırsın
Etrafındaki yeşillikleri
Nefes verirsin
Sen bilmezsin
Kimi için bir hiç olabilirsin
Ama bazıları için
Çok hem de çok değerlisin...

Şimdi vakit sonbahar
Yeni sarardı yapraklar
Gidişinle mı başlayacaktı
Yüreğimde bu hüzün
Gönül bahçeme
Belki de zamanı şimdi
Yağacak kar
Beyazlamış saçlarım misali
Bunca acıya dayanır mı
Bilemem daha ne kadar
Beklemeyle geçecek
Bu ömür
İnsan bu değer bilmez
Karşılıksız sevmeyince
Zaman ellerimden
Kayıp gidince...
Seni kaybederken
Zaman ellerimden
Kayıp gidince...