Zaman Şiiri - Mustafa Üstündağ

Zaman bitmek bilmeyen uçurum gibi gelir kimilerine.
Kimilerine ise kısa süren bir yolculuk.
Zaman, üstüne düşülmesini istemez.
Tıpkı bir dağın yamacı gibidir; zorlu, yorucu, belirsizliğin hakim olduğu.

Korkutur ama üstüne gitmek isteyenler olur elbet.
Zaman, uçurumdan itmese de elinin tersiyle,
Hep bir kanadını kırık bırakır insanın.
Yoktur zirveye ulaşan, yoktur bu belirsizlik yamacının galibi.
Zaman,istemez kendinden başka kazananın olmasını.
Düşünmez bekleyeni, ona senelerini vereni.
Düşünmez ölümü, sağ kalanların yıllarca ardı kesilmez feryadını.

Canidir, yerine göre gaddar.
Yönetir insanı yetmezmiş gibi hayatın hammallığını yaptığı sırada.
Anlamazsın zamanı, boynunu bükersin karşısında,
Yoktur karşılığı hiç bir lügatta bu amansız soyutluğun.

İsyan eder yüreğin ,zamanın uçurumundan her düşüşünde.
Dişini her sıktığında; zaman, sadece alay eder seninle.
Kalkmanı ister düştüğün yerden,
İzlemek ister tekrar tekrar düşüşünü.
Ne anlatır neyin dersidir bu bilinmez ama,
İyi bilir zaman sana bu süreçte neler yaşatacağını.

Zaman, ikilemde kaldığın her an üstüne daha da gelir.
Köşeye sıkışmış, gardı düşmüş bir boksör olmasını ister karşısında.
Teslim olup havlu atmadıkça,
Daha da ağır darbelerle gelir sana bu hayat meydanında.

Zaman böyledir işte, benzemesini istemediğimiz şeyler.
Engel olmaya çalıştıklarımız, önüne geçemediklerimizdir aslında.
İki büklüm hapseder seni.
Pişmanlığı yaşamanı her istediğinde acımaz, sorgulamaz,
Hayatı zindan eder aldığın nefesin her sonunda.

Ardından derin bir uyku çekmek istersin acıların son bulduğu.
Akrep ve yelkovan normalden hızlı gelir sana.
Camdan baktığında, dönüp durduğun gecenin sabahı belirir ufukta.
Bir sabahın oluşunda bile hissettirir sana kendini.
Zamandır bu, evet ta kendisi.