Zaman Şiiri - Eylül Eylül 3

Bu dünyada bir meşguliyeti olmalı insanın.
Yararlı olduğunu düşündüğü bir şeyler yapmalı.
Aksi halde bizler farkında olmadan sirayet eden bir ruh hali var üzerimize.
Öyle bir ruh hali ki bir çıkmaza sokuyor.
Çoğunlukla da konunun bir şey yapmamakla ilgisi yok.
Yolunda gitmeyen en ufak şeyleri dert ediyoruz kendimize.
Büyütüyoruz büyütüyoruz büyütüyoruz depresyona girene kadar.
Sonra kötü düşünceler silsilesi...

Bence tüm bu ruh hali asıl sorunun perdesi.
İşe yaramamanın verdiği sıkıntıyı örtmeye çabalıyor.

O zaman geçmişten, her iki kişiden birinin antidepresan kullandığı günümüze bu depresif ruh halinin, ölü toprağının bu kadar artmış olması da bu yüzden mi?

Gelişen teknolojiye bağlı olarak insanın iş yükünün azalması bize bir sürü boş zaman yaratıyor.
Bizler de o boş zamanı değerlendirmediğimiz için gün yüzüne başka başka dertler çıkarıyoruz.
Şimdi diyebilirler ki hani zaman
Sorsanız da kimsenin zamanı yok.
Kendimizi öyle alıştırmışız ki tembelliğe, uykuya, o ekranlarda seyrettiğimiz hiç arkası gelmeyen videoların bizi uyuşturmasına.
Saatlerimiz gidiyor günlerimiz yıllarımız gidiyor.
Hem de boş yere. Tüm sorun da bu işte.
Onca zamanın işe yarar bir şey yapmadan geçip gitmesi.