Zaman Şiiri - Zülküf Özçepik

havaya atılan
ekmek parçası gördü
bir martı.
diğerlerinden önce
kapmak için süzüldü,
olanca hızıyla sonra
kaptı denize düşmeden,
karnı toktu artık.
onun için gün bitmişti
daha akşam olmadan.

süzülen bir martıyı
seyre daldı bir kadın.
hastaydı ve
ölümü beklemekteydi sakin.
ne gün
ne saat
ne de yıl;
hiçbiri geçmeseydi ve
o sadece
martıyla denizi izleseydi
derin derin.

denizi izleyen
bir kadın gördü adam.
onu, geçmişinde
en çok sevdiğine benzetti.
eşi ölmeseydi keşke
zaman geriye gidebilseydi.

geçmişe dalmış,
bir adama
baktı bir çocuk.
hiç görmediği
babası yaşasa
acaba onun gibi
heybetli mi olacaktı
diye geçirdi aklından.

adamı gözleyen
çocuğuna baktı
bir anne.
için için bir ah çekti.
çilesi büyüktü yalnızlığının.
bundan dolayı
hemen geçmesini
istedi zamanın.

ve elinde sigarası,
yolculara baktı bir kaptan,
sürmeye devam etti.
geçip giden zamanı
hiç umursamadan...