Zaman Şiiri - Şehrin Delikanlısı

Zaman, insana ihanet ederek geçer. Bizlerse geçen zamanı yılbaşlarıyla, doğum günleriyle kutlarız. Bu ihanete ortak olur, göz yumarız. Her saat ve her an. “Seneye görüşürüz,” diye yapılan espriler de bunun bir parçasıdır. İhaneti esprili bir şekilde kucaklar ve eve götürürüz, hediyeleri kabul ederiz.
Geçmişte yaşar, geleceği hayal ederiz…
İnsanoğlunun en güzel çağı, çocukluk zamanıdır. Endişe ve korkulardan uzak, her şeyi sonsuz sandığımız en güzel zamanlar. Çocukça korkuların vardır. Bu korkular masumdur ve zamanla geçer. Herkes büyümenin hayalini kurar. Yaş ilerledikçe her şey tersine akmaya başlar. Sonunda yaşlanarak ölmek vardır bazılarımızın kaderinde, bazılarımızın kaderi de amcamınkine benzer.
Erken ölüm diye bir şey yoktur. İnsanoğlunun aldığı nefes sayısı vardır sadece. Yüz yıl da yaşasan, beş yıl da yaşasan…
İnsanoğlunun katili sadece zamandır.
Geçen zaman insanları değiştirir.
Geçen zaman insanları öldürür.
İstisnalar kaideyi asla bozmaz. Kaideyi de bozup geldim.
İnsan ömrü bir mum yakıp onu izlemek gibidir. Yavaş yavaş biter. Yavaş yavaş söner. Mum ışığının en kuvvetli anı ilk yakıldığı zamandır. Sonrasında ise yavaştan sönmeye başlar. İşte insanoğlunun da ömrü tıpkı bu kadardır.
Ne bir eksik…
Ne bir fazla…