Zaman Şiiri - Sümeyye Batu

Eskittim adam.
Seni içimde, en derine gömdüm.
Hiç çıkmamanı umud ederek hapsettim.
Gelme artık,
Alıştım yokluğuna.
Varlığından pek bir farkı yokmuş oysa.
Sen hep kendi vicdanını rahatlattın adam,
Beni biraz olsun düşünmedin.
Sen beni sevmedin ki..
Düşünmek ne kelime.
Kolay mı böyle bırakıp gitmek ?
Ben neden gidemiyorum ?
Beceriksizim evet.
Ne gitmeyi, ne bitirmeyi becerebilirim.
Ama beklemeyi çok iyi bilirim adam.
Benim hem annemi, hem babamı beklemişliğim var.
Sabırlıyımdır, beklerken şımarıklık yapmam.
Sesimi çıkartmam.
Ben her gün gelirsin diye, yeni yeni umutkar beslerim.
Faydasızdır belki ama ne yapayım ?
Ben seni beklemeyi dahi seviyorum.
Sabır tükeniyor elbet.
Bir yere geldikten sonra yiyip bitiriyor.
Yoruluyor insan,
Zaman yoruyor.
En kötüsü eskitiyor be adam.
Beklemek eğer sonunda kavuşmak varsa güzel.
Sarılıp öpeceksen güzel.
"Senin için geldim" diyeceksen güzel.
Ama eğer bunlar olmayacaksa,
Ben olmayacak şeyleri bekliyorsam,
Bir de sen yorma beni adam.
Zaman yeterince yaktı canımı.
Bırak ayakta kalmaya gücüm olsun.
Yoksa düşerim biliyorum.
Takatim yok ki durayım ayakta.
Gözyaşlarımda söz dinlemez oldu.
Dinmek bilmiyor.
Dinse geçmeyecek o da var.
Neyse adam ben gideyim, yolum uzaklar.
Gideceğim yer belirsiz.
Yüküm, geçmiş.