Zaman Şiiri - Celal Altuntaş

Hatırlar mısın?
Çocukken sokakta çığlık çığlığa oyunlar oynardık,
Sen en çok saklambaç oynamayı severdin,
İlk sen ebe olduğunda, ben aynı ağacın arkasına saklanırdım,
Sırf beni bulduğunda mutlu olduğunu görebilmek için,
Sonra ben ebe olurdum, sen en zor yerlere saklanırdın,
Ama ben ilk seni arardım,
Bu yüzden bütün oyun boyunca hep ben ebe olurdum.

Hatırlar mısın?
İlkokulda yakan top oynardık tenefüs aralarında,
Attığın topların önüne atardım kendimi,
Sırf o masum gülüşünü görmek bilmek için,
Sıra bana geldiğinde,
Sen bir can daha al diye topu kucağına yavaşça atardım,
Bu yüzden oyundan atılan hep ilk ben olurdum.

Hatırlar mısın?
Ortaokulda okulun en sert öğretmenin dersindeydik,
Ders sırasında sen yanındaki kızla konuşuyordun,
Öğretmen kim konuşuyor diye sormuştu;
Sırf gözyaşını görmemek için, ben demiştim,
Duyduğum kız sesiydi demişti öğretmen;
Senin taklidini yaptığımı söylemiştim,
Sen ilk o zaman tutmuştun, cetvelden yanan ellerimi,
Keşke tutabilseydin aşkın ile yanan yüreğimi,

Hatırlar mısın?
Sırf senin dikkatini çekebilmek için,
Lisede basketbol takımına girmiştim,
Bunun için öğretmene bir hafta yalvarmıştım,
Maçlarda ben yedek kulübesinde otururken,
Sen hep o uzun boylu çocuğu izlerdin,
Mezuniyet gecesinde Yaşar; Aldanırım diyordu,
Sen, kolların onun boynunda dans ederken,
Ben sana veda bile edemeden,
İlk ayrılan ben olmuştum ömrümün en kara gecesinden.

Ve biz büyüdük, yolun yarısı gerimizde kaldı,
Biz büyüdükçe anılarımız küçüldü,
Artık anılarında ne adım var, ne de yerim,
Rüyaydı belki senin için o yıllar,
Uyandığında belli belirsiz hafızalarda kalan,
Şimdi karşılaşsak bir sokak ortasında,
Geçmişte de olduğu gibi,
Şimdide her hangi biri gibi kalırım karşında.

Bir ben unutmadım seni,
Bir ben unutmadım;
Ağladığında yanağından süzülen damlayı,
Mutlu olduğunda gülüşünün sesini,
Bakışlarındaki kara geceyi,
Hilal kaşlarının altındaki iki zeytin tanesini,
Bir ben unutmadım esmer gülüm,
Hala özlüyorum seni, ilk gördüğüm gün ki gibi,
Bir de seni ne çok sevdiğimi.