Zaman Şiiri - Ahmet Kurt

Bir küçük zerreden başladı seyir,
Ne sırrını çözdüm, ne aklım erdi.
Kundaktan beşiğe değdi vücudum,
Ne sırrını çözdüm, ne aklım erdi.

Seyrettim; ayı, yıldız, güneşi,
Kolkola çiftleri, tekleri, eşi,
Kavgayı, savaşı, boksu, güreşi,
Ne sırrını çözdüm, ne aklım erdi.

Bu nasıl bir yarış, bu menzil nerde,
Bedenler uykuda, ruhlar seferde,
Gözlerim takılı bir tek neferde,
Ne sırrını çözdüm, ne aklım erdi.

Geliştim, serpildim, büyüdüm artık,
Derken de bitmedi, duyguda varlık,
İbret mi acaba, solan insanlık,
Ne sırrını çözdüm, ne aklım erdi.

Okudum ve yazdım, duygu işledim,
Huzur dolu dünya, barış düşledim,
Düşlerimde bile günah işledim,
Ne sırrını çözdüm, ne aklım erdi.

Zevklere ulaştım, mutluluk derdim,
Yürekten yüreğe, sevdim sevildim,
Kimi gün övüldüm, bazen yerildim,
Ne sırrını çözdüm, ne aklım erdi.

Neleri geçirdim, neleri gördüm,
Geceyi dokudum, gündüzü ördüm,
Bilen var mı diye ne kadar sordum,
Ne sırrını çözdüm, ne aklım erdi.

Başta beyaz kalpak yerini aldı,
Artık ne muhafız, ne akıl kaldı,
Ruhum kıskacında, daldıkça daldı,
Ne sırrını çözdüm, ne aklım erdi.

Kudoğlu sırlarla sırdaş olunca,
Muhabbet kalır mı, hırsız çalınca,
Gecenin ardından güneş doğunca,
Ne sırrını çözdüm, ne aklım erdi.