Zaman Şiiri - Önder Karaçay

Dağılıyoruz kopan taraflarımızdan,
Toplanamama tehlikesine sürüklenerek,
Gün kopan parçalar gibi sığınıyor zamana,
Yitik zamanın ipine tutunmuşları görünce
Zaman da iplerini koparmış gibi geliyor, insana

Masumiyetle ağlayan gözlerden
Yağmur gibi yaşlar damlamıyor artık,
Ya sel vuruyor toprağı
Ya da güneş kuraklıkla suluyor tenimizi
Gün artık ürkekleşerek dönüyor sonraki ana
Sanki bu zamanın içinde insanın
Zerre kadar insanlık izine rastlanmıyor.

O kadar güneş ve aydınlık bile
Bu zamanı aydınlatamıyorken,
Kendinden kopmuş
İnsanın ve zamanın ipi tutulmuyor.

İnsanlığın karanlığında ölümü saklanamıyor,
Zalimlerin kan döken zulmünü
Zamanın gözyaşı yağmurları bile yıkayamıyor,
Kelebek kendinden uzun yaşayanların,
Hayvanca sürdürdükleri hayattan
Utanarak kısa yaşam tercihi karşısında,
İnsan için ne önemi var ki böyle yaşamanın?
İnsanlığından soyunmuş insan taklidi
İnsanın ruhunda dolaşan canavarla yaşamaya
Zaman nasıl dayansın da ipini koparmasın

Zamana can veren insanların yerine
Sabır çekiyorsa zaman,
İnsan kendini düzeltsin diye,
Bu omzu düşük insanlık karşısında,
Zaman kendi ipini koparmak zorunda kalıyor
Aslında bu kopuştan
En büyük zararı insan görüyor.

Yüreğimizde insanlık taşıyıp bizleşmeliyiz
Vahşiliğin karşısına dikilip yüzleşmeliyiz
Zaman ve insanlığın kendisi
Mertebe kaybederek bu hale geldiği biliniyor
Zamanı kendine benzetmeye çalışan
Bu vahşiliğin kaynağı aslında insan.

Zamane bahanesine sığınanlarda var,
Boyunu aşmış işlere bulaşmış, insanlığı çağıran,
Çaresizlik tiyatrosunda kıvrananlar,
Her yanımızdan yere insanlık düşürmüş,
Yok mu bir kaldıran.

Kuytu ölümleri bile sebepsiz ve sahipsiz
Faili meçhule gidişlerini sorgulamayan
Rezilliklerine arkalarını dönüp giden
Son neferler, son nefeslerine kadar
Haksızlığa karşı isyana çıkmışken,
Nasıl kulak kapatıldığını da gördü insanlık
Bu zalimliği üretenler
Onurlu yaşamın savaşını verenler azaldı

Kendinden kopmuş insanın
Sabır çekmeye mecali kalmadı
İnsan taş olsa bu zamanın sabra zorlayan
Sabrı zorlayan çilesine dayanamaz.
Zamanın girdabında dönüp durarak
Sabır nereye kadar çekebilir
İnsan çekiyor sabrını içine,
Dolduğunda taşıyor sabrından.

Kalemini kinin isteklerine bulayanlar,
Mürekkebini girdaptan alıyorlar,
Zulüm artık herkesi aynı anda
Ağlarla kendine bağlayabiliyor,
Çektiriyor sabrını ağa düşen köle insana
Kölelerde esirliğinden memnun olmalı ki
Koşarak bu ağa düşüyor
Ya sabır dedikçe,
Zaman insanın iplerini tamamen koparıyor.

Böyle bir zamana karşı geleceğin yaşamı
Umudu anahtar olarak görenlerin,
Taşları gediğine koyanlar olacaktır.

Dikilecek bir gün yine insanlık ayağa
Düştüğü yerden kalkarak,
İnsanlık gemisini yüzdürmek
Yine insanın sorunu olmaya devam edecek

Bu geminin yüzmemesi için,
Su almasını isteyen kötü niyetler yine olacak
Zamanla birlikte ipini koparanlara karşı,
Zamanın elinden ipleri alanlarda var olacak.
İnsan yinede durmazsa,
Zaman insanı mutlaka durduracak