Zaman Şiiri - Fatih Muhammed Bozdağ

Zaman ne çok şey anlatır insana.Ne zaman kaybolduğu belli etmeden, bir bakmışsın yıllar geçmiş aradan. Çocukluğunun saf duygularını yitirmiş telaşı zirvede bir insan oluvermişsin. Hangi ara yokluğunda büyüttüm kalbini? Cümlelerim sahipsizdi. Zaten sana ne zaman yazmaya kalksam düşen bir kalemim oluyor, bir de başım son buluyor... Ben hangi ara adam oldum da cesaretlenip yazar oldum.Unutuyorum Allah'ım her şeyi, herkesi her şeyimi unutuyorum…..
Çalmadan geçmiyorum kalbinin zilini. Küçüklüğümde olduğu gibi halen devam ediyor zil merakım. Amansız bir koşu sonrası birkaç dostumla kahkahalarım sarardı etrafımı. Sende öylesin biliyorsun değil mi? Senden kurtulmamın şerefine alındı duygularım. Büyük bir bölüm sana ayırmıştım umutlarımda. Her şeyimi almışlardı da bir umudumu alamamışlardı. Zamanın toyluğundan mı faydalandım yoksa zaman mı bahşetti seni bana? Kimle yarışıyorum ben? Rakibim kalbin mi?
Üstümü giyerken görüyorum anılarını. Birkaç tane hayat çizgisi kollarımda olan. Unutuyorum yine kazandıklarımı, kaybettiklerim kaldırıyor başımı göğe, yüzsüz yüzsüz yaşıyorum hayatı. Ve her kurulan cümlemde gözlerinin kahvesini içiyorum. Sanki kırk yıl hatırın kalacakmış gibi ümit ediyorum! !