Zaman Şiiri - Halil Gürkan

Sevda ufuklarına renk renk vuran ışıktım,
Hayata bin umutla sarılan sarmaşıktım,
Giyinip hoşgörüyü hoş tuttum zamanı ben,
Tozpembeydi kâinat, kendimle barışıktım.
Beyhude hülyalarla avuttum zamanı ben,
Kapılıp rehavete unuttum zamanı ben.

Kuşattılar gecemi iblisin orduları,
Çekti içine beni nefsin azgın suları,
Fikirlerim olunca mantığımdan davacı,
Kopardı sabır atım birden bire yuları.
Hatıralar kayboldu, zihnimde dondu acı,
Hafızamda şakladı ihanetin kırbacı,

Mevsimlerim değişti, yaşanmaz oldu bahar.
Sade saçıma değil, gönlüme de yağdı kar.
Köpük köpük kabaran duygularım duruldu,
Doğan gün ışık değil, saldı her yana efkar,
Hayallerime bir bir darağacı kuruldu,
Gecenin ortasında rüyalarım vuruldu.

Firkatin boz dumanı çöktü maviliklere,
Hüznün o sarı zehri işledi iliklere,
Beklerim malum sonun gelmesini ansızın,
Yöneldi sanki ruhum sakin selviliklere.
Daraldı ağır ağır sınırları sonsuzun,
Ne tükenmez zaman var, ne de artık yol uzun,