Zaman Şiiri - Mustafa Ceylan

Gül yaprağı, buz kalıbı akan su
Her kalıba giren tanımdır zaman.
Dayım, param, gücüm, yok ya biliyor
Sanki hafif meşrep hanımdır zaman.

Onu tutamadım kaçtı elimden
Bir baktım kuş olup uçtu elimden
Rüzgârdı, eserek geçti elimden
Resimlerde kalan anımdır zaman.

Şansken başkasında, yokluktu bende
Neyim varsa alıp geçti gidende
Gene de umudu yorgun bedende
Çileyle yoğuran canımdır zaman..

Yüzde derin çizgi, saçlarımda kar
Olduğundan belli, etmemişim kâr.
Koşup durmadayım edemem inkâr
Damarımda akan kanımdır zaman.

Durmadı, devamlı bastı pedala
Takvimi çevirdi kuruyan dala
Sessizce yatırıp tahtadan sala
Bir cami önünde sonumdur zaman.

Ceylan’a verilen en büyük öğüt
El değmez, göz görmez denir ki soyut
Boynuma dolanan üçüncü boyut
Gün doğar, gün batar konumdur zaman.