Zaman Şiiri - Sadık Uzun

Durduğu yerde hiç kalmıyor bir şey
Sade hayatları, büküyor zaman
Koskoca ummanda damladır her şey
Bütün kollarını, söküyor zaman

Ademim, kardeşim tüm cihandadır
Sıhhate teşhisin koyuyor zaman
Fukara gönlüm viran handadır
Vuslatı alnından vuruyor zaman

Cihana bedeldir kuru bir sözün
İyi de kötü de sürüyor zaman
Aşığı olmuşum duru bir özün
Saklasam halimi görüyor zaman

Sırrına sarıldım sıkı sıkıya
Ömrümün sabrını sınıyor zaman
Yıkadım geçmişi astım askıya
Ahıma bakıp da kınıyor zaman

Aklımın fendini yendim yeneli
Kendim de, kendi de çürüyor zaman
Canlı bir adamın biyonik eli
Olmuş da ağların örüyor zaman

Kırk kere düşünüp bir kere taşın
Sözünde, hakikat seziyor zaman
Kuyunun dibine atılmış taşın
O ketum gizini çözüyor zaman

Sevdamın ateşi yakar her yeri
Gamsız bir edayla geziyor zaman
Bu berduş halimin eden değeri
Bir pulun adına çiziyor zaman

Gülerken ağladım, ağlarken güldüm
Bu halim görünce beziyor zaman
Binlerce dikende açmamış güldüm
Yaremi ezdikçe eziyor zaman

Sureti aranmaz aslı dururken
Gördüğü yerleri süzüyor zaman
Hayatın farkına her gün varırken
Bununla dertlenip küsüyor zaman

Dinmiş bir ateştir bu gördüğün köz
İçinde durmadan eriyor zaman
Bir mezar çukuru sandığın iki göz
Uğruna, yok olup ölüyor zaman

Korkudur ömürün ev sahibesi
Bu fettan bakışı seviyor zaman
Bir vakıf malının zordur hibesi
Vicdanı günaha bölüyor zaman

Sevgilim beni sen neye döndürdün
Aczimin tavrını yeriyor zaman
Gönlümde cemalin sanki on dördün
Uykumda üstüme örtüyor zaman

Bir dünü sevmiştim bir de yarimi
Kendine ziyafet çekiyor zaman
Kimseye demedim gönül yaremi
Bahçeme zehrini ekiyor zaman

Kendimde aradım kendi halimi
En mahrem sırrımı biliyor zaman
Müstesna geceler kurdu hayalimi
Sabahın hevesi oluyor zaman

Hayatın ödülü uykuda ölüm
Zincirli kapıdan giriyor zaman
İster sezonluk de, ister bir bölüm
Elveda busesi veriyor zaman