Zam'an Şiiri - Feyza Muhurlu

Bir An...
Bütün yaralı yanlarımı es geçerek
işte öyle, küçücük zamanları yaratmaya çalışıyorum
derinlerde olan, az kalanlarımı çoğaltarak
yine sabit yörüngemde sanrılarım
hiç ama hiç özlemediğim..
hemen sabah olsun istiyorum artık
günler bitsin, gitsin uzağıma razıyım
yeter ki; kendimle kalayım..

Ah İstanbul..yaralım
sen de vefasız çıktın

Sadece bir acayip Bulut..
Başımın üzerinde (severek) gezdirdiğim..
Gökyüzümde asılı kalmış
unutmuş kendini ama unutulmamış
öyle hafif, öyle beyaz ki;
kamaşıyor yorgun gözlerim
bırak diyorum saki..

Yağma,diyorum hemen
Yağma Dur, Daha Çok Erken..

Y/aşıyorum ve yaşayacağım yüzde bir ihtimalle
bütùn mavileri büyüteceğim
bütün kalan sıkıntıları atacağım
sırf bir daha can vermek adına, yüreğim;
Sözlerimi unutma sakın
birgün hatırlamak için.

O gün işte yandığımın resmidir..
Demişti Dersin..

Yine gece, yine hüzün tutmuş bütün köşebaşlarını
nereye dönsem sana çıkıyor yollar, nereye baksam aydınlık
böyle hüzün olur mu deme, hüzünle de gülümsermiş gözleri insanın
meğerse, gördüğüne aldanır, baktığı ışığa bürünür bütünleşirmiş yürek..

Bilmiyordum ki; öğrendim sonunda
düşlere tutunurken geç olduysa
ve geçmişten daha sabırlı çıkarak
dahası zam(an) ların çoğaldığı bir dünya..

İşte hepsi bu...

Ben mahsun bir hercai menekşe imişim
toprağına sımsıkı tutunmaya çalışan
daha dur henüz erken,
hele değsin telime, hazan yağmurları düşsün
dokunsun, işte o zaman gör sen/beni...

Gecenin bu vaktinde,
Ay düşmüş yüreğime bilmiyorsun..
Anlat dersen suslarım var benim, bilemezsin..
İşte sırf bu yüzden Allah Aşkına;

Bilmediğim birşey söyle bana,
mutluluğu anlat mesela..

Bir eflatun..
20 Eylül 2011-05:33 İstanbul