Zalime Hitaben Şiiri - Mehmet Ali Arslan

Böldüm dünyayi maktaindan ikiye,
Sevdiklerim, sevmediklerim diye.
Sag yani en güzel alem, sen ise,
Solda, en çirkin kraliçem.

Bana tatdirdin ya bu aciyi,
Gören gözüm görmez oldu.
Bana tatdirdin ya bu aciyi,
Atan kalbim atmaz oldu.

Tanimadan kirdin kalemimi,
Cevap verecek yüz bile vermeden,
Esim dostumdur kiymetimi biçen,
Bil ki, sensin son, bedduami içen.

Aglamak istiyorum, kaderime,
Hançerini sapladin en dibe.
Kanattin yarami birden bire,
Bil ki, sensin son katilim.

Basit mi? Dedim ya hani,
Saskinlik içinde biraktin beni,
Sedalandin beynimde çigliklar ile,
Bil ki, üzmedi bu kadar beni, yosmalar bile!

Bunu yazdim nice keder ile,
Daha da anlatirdim ama, manim sudur,
Dayanamaz bu aciya buz kesmis daglar bile,
Bil ki, sensin son zalimim.

Serseri büyüdüm, baba ocaginda,
Kalinca yetim, anladim cihanida.
Elim is tuttu küçük yasimda,
Isitmedim simdiye dek; kusur var saçinda kasinda.

Tam vazgeçmisken her seyden,
Nasip oldu bir ask en gönülden.
Sabrim sonu selamettir dedim, bekledim.
Bilmezdim ki, beni üzecek bir nefs’e hapsedildim.

Beni ben yapan asiretimdir bu alemde,
Ne saygilar gördüm güzel memleketimde.
Vardir ki, bilse bu acimi, can yakacak gönüller,
Ne güzel imanim var, affederim Rabbim önünde.