İstanbula ithafen Şiiri - Özlem Arslan 2

Zalif’e ithafen;

Belki de en çok bu yüzden sevdim seni
Serin bir rüzgar gibi değdin kirpiklerime
Uçurdun yüzümden en temiz yarayı
Bütün bağlarımı bozdun
Ben, kör bir düğümdüm ipin ucunda
Kesip atmak varken çözdün.
Belki de en çok bu yüzden sevdim seni.

Ben
Üsküdar’dan çıkınca yola
Bi martı düştü ömrümün zamansız ortasına
Kare kare ilmekler atarken bir teyze hayatın hırkasına
Ben alın yazımı senin için sildim

Yalnızlık denizine kurduğum soframı kaldırma vaktidir
Ve
uğurlanmalıdır artık ölüler sonsuzluğa
Hatıralarım saçlarım kadar deliyken
Ben en akıllı halimle geldim sana

Sen hiç gördün mü
Toprağa annelerini eken çocukları
Hiç gördün mü mesela aklını kaybetmiş babaları
Ben seni görünce hepsini unuttum
Seni görünce öğrendim görmeyi;
Renkler varmış,
Sesler varmış,
Ben en çok yeşili seviyormuşum
Maviyi, pembeyi, sarıyı

Belki de en çok bu yüzden sevdim seni

Bak varıyorum artık Kartal’a
Adını yazdığım cam usul usul erirken
Ben güneşe direniyorum
Yollarımın Son kırıntısına kadar seni düşünmeye yeminli bir kalp var kaburgamın altında
Bu arada ne delice değil mi kalpçe düşünmek
Ah bozulsa şu trende bir ray
Ben kaçırsam tüm durakları
Varsam düşümdeki en bi güzel an’ a
Ve orası “kavuşmak” durağı olsa