Zail-i Umut Şiiri - Savaş Barha

ZAİL-İ UMUT

Yılmak üzereyim.
Belim bükülüyor.

Ümitsizliğin esiri,
bir fidanın kırılmış gövdesiyim.

Ahh şu ağaç…
Şu ağacın kurumuş dalıyım.

Dur, yapma!
Kesme boynumdaki ipi.

Çağırma Tanrı’yı.
Bırak sükûnetle öleyim.

Geç karşıma.
Ağlama lütfen.
Seyret ölümümü.

Bu öfke yeryüzünü yakar.
Göğü İbrahim ateşi sarar.
Ölümümle her yer ay’ar.

Bir kez öleceğim.
Bir daha dirilmem.

Ölümüm şatafatlı olur,
seyirlik bir film tadında.

Otur ve arkana yaslan.
Bu filmin tek davetlisi sensin.

Bak, celladım da geliyor.
İşte orada orada, geliyor.

Görmüyor musun?
Elinde yağlı urgan.

Görmüyor musun?
Yüzü dipsiz kuyu karanlığı.

Hayır, karışma, bırak gelsin.
Karışma, içimde ölen umutlar var.

Evet, öleceğim; ama açım.
Gül de ölmeden karnım doysun.

Son arzum bu.
Gül ki son hatıram gülüşün olsun.

Ne o, ağlıyor musun?
Mendilin de mi yok?

Aşk olsun bana.
Sana mendil almamışım.

Ölümlülüğüme ver, unutmuşum.

Hâlâ ağlıyor musun?
Sende ne sulu gözsün be!

Şurada ağız tadıyla
bi’ ölmeme izin vermedin.

Tamam, hadi tut elimi.
Aşağı ineceğim, tut elimi.

Merak etme,
ölümüm sana bulaşmaz.

Ölüm en çok bana yakışır,
sana ise durmadan gülmek.

Yaşa, ölümsüz gibi.
Yaşa ve yaşat, ben hariç.

Elimi daha sıkı tut,
kaburgamın içinde bir sızı.

Koltuk altımdan tut beni.
Karanfil mi kokuyor saçın?

Sıkı sıkı tut elimi, düşüyorum.
İçime attıklarım boğuyor beni.

Kelebeklere söyle artık ağlamasınlar.
Katil değilim ben, beni kederim boğuyor.

Hayır, su içmek istemiyorum.
Şeytana yenilmem, adını söylerim.

Binlerce kez yazmaktan
bıkmadığım adın kurtarır beni.

Kitaplarımı özleyeceğim.
Senden daha az üzdüler beni.

Kalemim ben ne dersem onu yazdı.
Kelimelerin hepsi emrime amadeydi.

Artık bırak elimi.
Kes ağlamayı.

Arkamdan da gelme.
Dünya miadım doldu.

Ben göçünce ben varken ki gibi sus.
Arkamdan ağıt yakma, paralama kendini.

Hava karardı.
Eve gitmelisin.

Beni bırakıp
koşup gitmelisin.

Kızıl kıyamet bir gecenin
arta kalanıyım.

Biraz kırık dökük,
biraz hüzünlü,
biraz yorgun,
biraz sessiz.