Zahmet Etme Ben Geldim Şiiri - Sinan İyiiş

Zahmet etme sakın, açma kapını!
Ben çoktan unuttum senin adını.
Yüreğimde senden bana kalanı,
Yaşanmışlıkları vermeye geldim.

Git bakmadan, ardın sıra gelene,
Küfret, git arkandan dua edene,
Yanımdan kaçarcasına gidene,
"Yazıklar olsun be" demeye geldim.

Kalbim sana kırık, sözlerim yarım...
Dokunma bak! cam gibi kırılırım.
Gelmezsen de, ben sana adım adım,
Kinimi, öfkemi kusmaya geldim.

İlk değil, ben alıştım ihanete.
Gül bıraktım, solmuş bir gül hasrete...
Akrep yelkovan vurunca saate,
Çaldığın zamanı almaya geldim.

Bende kusur olmaz, gelen-gidene...
İncinmem, sözünü doğru diyene.
Lafına yalan katıp söyleyene,
Harf-harf, hece-hece vurmaya geldim.

Kolaydır kapıları çarpıp gitmek,
Kolaydır zoru görünce terk etmek,
Kolaydır yolunda giderken sevmek,
Buraya son bir ders vermeye geldim.

Sevda sandım, meğerse bir masalmış.
Sevginin yerini, para-pul almış...
Sende anlarsın, dünya kime kalmış!
O gözlerini doyurmaya geldim.

Mahremimi ulu orta saçmışsın.
Sen, benim duygumu meze yapmışsın.
Sevdim diye ne güzel kandırmışsın.
Taş kalbini mühürlemeye geldim.

Gece, sessiz çığlığım yankılanır.
Yalan, ihanet, kalbimi kanatır.
İçimde volkan, püskürmeye hazır,
Kül olmuş aşkımı dökmeye geldim.

Kalemim kırık, mısralar yaralı,
Sayfan bomboş, hatıraların saklı...
Sözlerim öfkeli, başı dumanlı,
Şiirimle seni vurmaya geldim.

Hiç gerek yok açıklama yapmana!
Hangi söz bağışlatır seni bana...
Kelimelerim tuz olsun yarana,
Sana son bir söz söylemeye geldim...

Bir bakışına, bir de gülüşüne...
Yanıldım, bakıp yalancı yüzüne.
Şunu bil, inanmam senin sözüne,
Kalbimden seni çıkarmaya geldim.