Zahit Ağa Şiiri - Adnan Deniz

Ayaklarını sürüye sürüye zor yürüyordu. Başında çok eskiden kalma bir kasket, Üzerinde
Soluk renkli bir pantolon vardı. Pantolun ha düştüm ha düşüyorum der gibi sürekli aşağı doğru hareket ederken, zahit ağa elleriyle pantolu durmadan yukarıya çekiyordu.
Yüzüne bakınca, zamanı çok hızlı harcamış birinin profilini görmek mümkündü. Duruşundan ve bakışından "Ben çok şeyler gördüm, yaşadım ”ifadesi açıkça
Okunuyordu.
Zahit ağa sıfatı neden, niçin verilmiş bilinmiyordu. Konuşması ve tavırlarından sanki hayat mektebinin en üst sınıflarından mezun olduğu belliydi. Kalabalığa yaklaşışı, konuşma adabı, tavırları ve kendine olan sonsuz güveniyle hemen kendini odak noktası yapmasını çok iyi biliyordu.
Zahit ağa kendisini can kulağı ile dinleyenlerin sayısı artıkça, daha coşuyor, sesini daha da yükseltiyor, attığı nutuklarla memleketi tekrar ve tekrardan yeniden kurtarıyordu.
Bir taziye yeriydi kalabalığın bulunduğu yer. Sanki ev sahibinin acısını herkes unutmuş, ellerinde çay bardakları, gözler zahit ağada zamanın dolmasını bekliyorlardı. Belli bir süre sonra taziyelerini bildirenler birer birer gittiler. Sonunda zahit ağa oturduğu sandalyede kendi başına kalmıştı. Bir çay daha içse iyi olacaktı. Demin yedi mevlidi öncesi yemeğini de yemişti. Ateşte yanıyordu ortamda, gerçi dinleyicileri gitmişti ama olsundu. Bir çay daha içer giderdi kendisi de. Zaten saatte bayağı ilerlemişti.
Keşke dedi içinden gitmeselerdi. Ne güzel dinliyorlardı kendisini. Çoktan beri hiç adam yerine koyulmamıştı böyle.
Kalkmak istemez bir hali vardı ıssız eve gidip te ne yapacaktı. Yıllar olmuştu eşi öleli. Çocukların hepsi başka başka bir yerdeydi. Soran, edende yoktu gerçi kendisini.
Yürüyemiyor, yemek yapamıyordu. Evinin hali perişandı. Ama iyi olmuştu buraya gelmesi. Bir günün beyliği de beylikti. Geçmişini ve hızlı yaşadığı günleri düşünüyordu ki, tek başına kaldığını hissetti ateşin başında. Gitmek gerektiğini anladığında, ayaklarının kendisine yük olduğunu hatırladı. Yüzünü buruşturarak
Kalkmayı denedi. Zar zor dikildi yere ve ayaklarını sürükleyerek eve doğru hareket etti.
Giderken de ha bre "Vay be zahit, vay be zahit
Sen bu duruma düşecek adamıydın diyerek
Söylene söylene evinin yolunu tuttu.