Zahiri Dost Şiiri - Harun Gül

Dost dediklerimiz vurmuşlar arkamızdan
Meğerse neymiş be dost dedikleri arkadaş.
Yıllarımızı vermişiz onlara
Ne elde etmişiz koca sıfırdan başka.
Güruh etmişiz vaktimizi,
Dost dediğimiz onlarcasıyla.
Berhava olmuş sözler,
Yıkanmış gözler,
Yıkılmış hayaller,
Unutturulmuş duygular,
Geçirilmiş vakitler,
Dost sandıklarımızla beraber.

Koskoca bir ömür heba olmuş
Boğulmuşuz ardı gelmez sözlere
Para kalmayınca,
Unutulmuşuz gitmişiz sadece.
Gafete boğulmuşuz
Yüreğimizde kaybetmişiz zahiri dostu
İtimat etmişiz, ihtimam göstermişiz
Sahte göz boyayıcı mahluku
Gözümüz açılınca yüreğimize ihtiyaç duyunca
Anlamışız zahiri dostun Hakk olduğunu

Arkadaş! En büyük dost yüreğinde dururken
Sen ne ararsın halen çiğ süt emmiş insan oğlunu
Gel bırak seni anlamayan ve anlamayacak olan ölümlü mahluku
Bırak hiçbir zaman bulamayacağın asıl hasleti bulma umudunu

Bütün gücünle sarıl sadece yüreğindeki asıl saadet sahibi Hakka;
İşte O zaman ne mutludur ki sana,
Tüyleri ürperten, yüreği titreten
Kalbi ferahlatan, ruhu saadete erdiren
Ve göz yaşlarını dindiren
Seni tek anlayan ve anlayacak olan,
Asıl saadet sahibi Hakkın yoldaşı
Bu dünyadaki savunucusu
Uhrevi alemdeki yolcusu
Ve aradığın dostun sonsuz karşılayıcısı
Yücelerin yücesi Hakkı tanımış olacaksın
Ve tanıdıktan sonra
Zahiri dostun mânasını bütün yüreğinle anlayacaksın arkadaş...