devrik cümlelerimin sonunda, kaybettiğim ruhumu karşıma aldığımda onun nokta olmaya heves çırpınışlarını gördüm.nokta diyordu hevesle,nokta.herşey devrikti oysa,devrilip cümlemin sonuna düşmüştü.orda umutlar biriktirip tutunmaya çalışmıştı özneye.oysa garipti cümle, anlatım bozukluklarına bile sığınamayacak kadar.öznesi gizli, yüklemi yersizdi....dilimde biriktirdiğim cümleleri yüklenmeye heves bir ruhun devrikliği,alfabenın otuzuncu harfınde gızlı umutlara hevestı...harfı doyordu ve eklıyordu: nokta...
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!