Zahir ve Batın Şiiri - Ali Arı 2

Bir gece,
Zamanın kırıldığı o an -
Yâr,
Bir ışık hüzmesiyle düştü aklın kıyısına:
"Beni zâhirde arama" dedi,
"Bak, bâtının şafağıyım!"

Gönül şehri sustu...
Serviler, çınarlar -
Hepsi tek bir gölge oldu
Sâkî'nin avucunda.
İçtikçe âb-ı hayatı,
Fânî dünya
Bir suretten ibaret kaldı.

"Yüzümü görmek mi?"
Dedi yâr,
Parmaklarıyla çizdi havaya bir çember:
"Zâhir perde, bâtın esen rüzgâr...
Sen bu aynanın ardındaki
Asıl güzelsin!"

Son Işık:
Kemter Abdal,
Bir mum alevi gibi titreyerek -
Önce zâhire, sonra bâtına baktı...
Anladı ki:
Asıl yangın,
İki dünyayı da
Sevda bahçesine çevirenmiş!