Zahide Hakikat Şiiri - Kemter Abdal

Duy zâhid bu sözü cân üstüne cân söylenir,
Tövbe kapısı yoktur Hakk yoluna giren bilir!
Bir adım attın mı artık dönüş yoktur geri,
Ahdini bozanın boynunda kalır zincîri.

Tövbenin mumunu yaksan da bin kez zâhidim,
Hakikat güneşi karşısında söner birdenim!
Bir lokma hakkın ateşi sönmez asla cihânda,
Mahşer günü yakar ciğeri yakmaz figâna.

"Rahîmdir" deyip aldanma ey gafil gönül,
Kul hakkı deryâsında boğulursun çaresiz!
Yetim gözyaşı silinmez hiçbir tövbeyle,
Mazlumun âhı döner dolaşır gelir seninle.

Ey zâhid bu yolda tövbe yoktur aslâ!
Bu dünyada veremediğin hesâbı,
Öte âlemde nasıl vereceksin?
Hakk meydanında elin boş kalır!

Estağfurullah çekmekle bitmez bu hesap,
Hak katında geçmez böyle boş tövbeler hap!
Çiğnediğin her ahit yıktığın her emânet,
Dolanır boynuna mahşerde kara zincîret.

Meydana gelip söz verdin mi ey aşkın tâlibi,
Dönmek hıyanettir bu yolda bil gönül eribi!
Yol eri sözünden dönmez dönenin îmânı noksan,
Hak meydanında düşer maskeler görünür her füsûn.

O büyük gün divan kurulduğunda Hak katında,
Terâzi konur amellerin her zerresin hesâba!
Bu dünyada ödenmeyen borç katmerlenir o dem,
Yetimin hakkı yakan olur âteş-i âlem.

Dön ey zâhid Hak aynasında kendini gör!
Tövbe perdesi yırtılır o dem,
Hakikat güneşi doğar âşikâr...
Sözün eri ol ki yolun aydın olsun!

Zâhide bakıp aldanma ey gönlümün sultânı,
Sözün eri ol özün pâk eyle bu cân emâneti!
Tövbe kapısı sanma sığınak kendine,
Aşk aynası gösterir her şeyi en ince rengine.

Bir kez yürüdün mü bu yola ey cân-ı şirîn,
Dönmek hıyanettir yol düşkünlüğüdür bilin!
Ahdine vefâ göstermeyenin yeri dar olur,
Mahşer günü yüzü kara eli boş kalır.

Kemter Abdal söyler bu sözü aşk ile billûr,
Hakîkat dilinden düşürme bu altın ezberi!
Bu dünyada verilmeyen hesap katlanır o dem,
Öte âlemde çekilmez yük olur âh u elem!