Zaferime! Şiiri - Necati Keskin1

Hamallar diyarından biriydi o,
Fakir bir köylü çocuğu.
Selanik de doğdu,
Bir yiğidin oğlu.

Babalar diyarında,
Efelerin bayrağı.
Eller vatanında,
Annenin çığlığı.
Yetiş mustafam, vatan sarıldı.

Martılara simit atardı,
O mavi gözleriyle engin denize bakardı.
Bir çocuk sevdim, o da mustafamdı.
Doğru dürüst sevmedi belki,
Sadece vatan dedi.
Mavi gözlü, çatık kaşlı, keskin bakışlı mustafam.

Attığın adım kan, bastığın toprak vatan.
“Ordular ilk hedefiniz akdenizdir! ” sözünü söyleyen atam.
Nedendir bu figan?

Ordu bir şahin gibi girdi akdenize.
Siperler kalkan oldu bendimize.
Baba oğlunu tercih etmedi kendine.
Oğul öksüz kaldığı halde,
Yinede gitti çanakkaleye.

Heybetli gök gürültüsü, Mahsun gibi yağan yağmur.
Bir çatırtıdır koptu.
“Ben size savşmayı değil ölmeyi emrediyorum! ”
Kanayan yarama merhem oldu bu yağmur.
Sevdama söz oldu bulutlar.
Damla, damla kan oldu topraklar.
Kalbimdeki padişaha ferman oldu,
Gözlerime yaşlar doldu Çanakkale de.

İman ile direndiler,
Aç arık buğday yediler.
Yinede pes etmediler,
İnadına, inadına,
Çanakkale geçilmez dediler.

Ancak yaşayan bilir.
Yiğitlerin harman olduğu,
Kurşunların birbiriyle çarpıştığı tek yerdir.
Belki şans, beklide kaderdir.
Çanakkale savaş değil, büyük bir zaferdir!