Zafer Yılmaz Şiirleri - Şair Zafer Yılmaz

Annesi ders çalıştırırken
Çocuklar neler hisseder bilemiyorum
Ama
Çocukken bütün ev halkı
Beraber başladığımız
Yemekleri çok özlüyorum

Yollar beni
Türlü yere
Yollar beni
Yasa boğar
Yollar beni
Soluğu hep

Anlamsız değil
Ayaklarımın beni
Bu sokağa çekişi
Anlamsız değil
İkindi vaktini beklemem
Sen ada vapurunun sesiyle

Şehrin Rengârenk ışıkları…
Birbirinden pahalı
Binaları, arabaları…
Başımız döndü.
Bu tepeye kim koymuştu bizi,
Niye bekliyoruz?

Sıyrılmış kılıç,
Namlunun ucu,
Barut kokusu,
Masanın üstü tozlu,
Ve camlar kırık,
Devrilmiş vazodan dağılan

Dağların gözyaşı
Ve serin esintisi
Biz vadinin çocuklarına
Tedirginlik getirir
Oysa dağların sevgisidir
Gözyaşı ve esinti

Etrafa bakma,
Her şey sahte.
Methiyeler laf olsun diye,
Hatır sormalar adetten,
Şimdi her şey başarı,
Her şeye usulden alkış…

Sevdayı sürgüne,
Sevdalıyı çarmıha
Ve lüzumsuz tutkuları
Başköşeye…

Ne bekliyorsun?

Hak, hukuk, adalet:
Dünyada nedamet…
Ahiret de saadet…
Buyur seç
Kolayı ya da zoru

Ve kelebekler
Güneşe yöneldi
Bile bile malum sonu

Ne atalarının
Enerjileri yetmiştir